De Grote Droogte van de IJsselvallei

In het ontwerpend onderzoek De Grote Droogte van de IJsselvallei hebben we - op basis van een reeks historische voorbeelden - een nieuwe generatie ruimtelijke en klimaatadaptieve maatregelen ontwikkeld. Als geschikte casus kwamen we uit bij de IJsselvallei en de Achterhoek waar de gevolgen van droogte het meest pregnant zijn. Te weinig water is nu nog een relatieve uitzondering, maar de verwachting is dat een grote droogteperiode zich eind deze eeuw eens in de twee jaar voordoet. Grilliger en onzekerder, dat vraagt om vernatting en flexibiliteit in het watersysteem met een daarop aangepast landgebruik. Ons ontwerpend onderzoek resulteerde in een ‘Circulaire Watermachine’ waarbij langs de IJssel (kwel)water wordt vastgehouden dat via de Oude IJssel en kanalen naar de hoger gelegen zandmassieven wordt geleid. Het hier opgeslagen water druppelt via de beken en dalen weer richting de IJssel. Vanuit buffergebieden wordt het (gezuiverde) water van daaruit weer opgeleid naar de zandgebieden.

In een vervolgproject staat een verdere (ruimtelijke) uitwerking van de Circulaire Watermachine centraal. Cruciaal daarbij is om te verkennen op welke schaal en locaties binnen het watersysteem de beste kansen aanwezig zijn voor optimalisatie van de in te zetten waterstrategieën. En gebaseerd daarop, hoe en vooral in welke mate adaptatie (aan de veranderende klimaatomstandigheden) en acceptatie (van ongerief en geringere economische groei) mede een bestanddeel vormen voor de ruimtelijke uitwerkingen van een circulaire voedselmachine en de daarbij passende relaties tussen stad en land(schap).